Jakie są rodzaje przywiązania?

Możesz myśleć, że style przywiązania mają tylko coś wspólnego z romantycznymi związkami, ale byłbyś w błędzie. Style przywiązania były początkowo badane i badane między opiekunami a dziećmi. Powodem tego jest to, że style przywiązania, które rozwijamy jako dzieci z naszymi opiekunami, wpływają na typ relacji i style przywiązania, które rozwijamy w naszych dorosłych relacjach.

Style przywiązania są często opisywane i charakteryzowane przez różne sposoby zachowania i interakcji w naszych związkach¹Cassidy, Jude i in. „Wkład teorii i badań przywiązania: ramy dla przyszłych badań, tłumaczeń i polityki – PMC”. Centrum PubMed (PMC), www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4085672. Dostęp 12 października 2022.. Te style przywiązania są rozwijane i tworzone we wczesnym dzieciństwie – w oparciu o interakcje opiekuna i dziecka w tym okresie. Wraz z wiekiem nasze style przywiązania mogą odzwierciedlać i opisywać nasze relacje, szczególnie romantyczne relacje z innymi dorosłymi.

Co to jest teoria przywiązania?

Teoria przywiązania została opracowana przez psychologa i psychoanalityka Johna Bowlby'ego. Stworzył teorię w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych i wniósł duży wkład w prace nad relacjami między dziećmi i rodzicami.

Bowlby postrzegał pierwsze połączenie nawiązane przez dziecko i matkę z najsilniejszym ze wszystkich związków. Uważał, że zachowania, jakie przejawiają niemowlęta, aby zapobiec oddzieleniu od rodzica, były mechanizmami stworzonymi przez ewolucję. Zachowania takie jak płacz, chwytanie i trzymanie oraz krzyki były ekstremalnymi sposobami, które ewoluowały u ludzi²Flaherty, Serena Cherry i Lois S. Sadler. „PRZEGLĄD TEORII PRZYWIĄZANIA W KONTEKŚCIE RODZICIELSKIEGO MŁODZIEŻOWEGO – PMC.” Centrum PubMed (PMC), 1 maja 2010 r., www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3051370.. Bowlby postawił hipotezę, że te ekstremalne zachowania zostały wzmocnione i wzmocnione przez dobór naturalny.

Teoria dotycząca stylów przywiązania wyrosła z badań przeprowadzonych nad teorią przywiązania w latach 1960. i 1970. XX wieku. Podstawy teorii i badań przywiązania rozpoczęły się od idei i koncepcji miłości i związków Freuda, ale John Bowlby jest badaczem, który określił style przywiązania i to, jak odbija się on na naszych związkach. Opisał przywiązanie jako „trwałą psychologiczną więź między ludźmi”. Ogólne definicje przywiązania opisują je jako związek emocjonalny skupiony wokół wymiany komfortu, troski i przyjemności. Te przywiązania utrwalają się we wczesnym dzieciństwie dzięki relacjom między nami a osobami, które się nami opiekują.

Teoria przywiązania

Teoria bada więź między opiekunem a dzieckiem. Bada, w jaki sposób tworzy się i rozwija więź. Pracując z upośledzonymi umysłowo dziećmi w Londynie w latach 1930. XX wieku, Bowlby zdał sobie sprawę z wpływu relacji między rodzicem a dzieckiem na rozwój. Bowlby odkrył, że niemowlęta oddzielone od rodzica mogą prowadzić do nieprzystosowania w późniejszym życiu. Dzięki temu odkryciu rozwinął teorię przywiązania.

Badania Bowlby'ego wykazały, że dziecko oddzielone od rodzica rutynowo wykazuje oznaki niepokoju. Bowlby wraz z kolegą Jamesem Robertsonem odkrył, że pod nieobecność rodzica dziecko odczuwa dyskomfort. Było to sprzeczne z teorią behawioralną, która głosiła, że ​​dzieci dostosowałyby się do nieobecności rodzica, gdyby były karmione. Bowlby i Robertson odkryli, że karmienie lub brak karmienia nie miało wpływu na ich przywiązanie. Dzieci pozostawały zestresowane bez względu na to, czy ich rodzic był nieobecny.

Teoria przywiązania twierdzi, że zajęcie nie musi być odwzajemnione przez obie strony. Jedna osoba może być przywiązana do drugiej, podczas gdy druga nie jest przywiązana emocjonalnie ani fizycznie.

Ewolucja rodzajów przywiązania

Teoria przywiązania mówi, że dzieci i rodzice mają „gen przywiązania”. Ten gen jest tym, co wpływa na jednostki, aby chronić swoje dzieci i opiekować się nimi. Bowlby uważał, że przywiązanie jest czynnikiem biologicznym i wszystkie dzieci rodzą się z „genem przywiązania”.

Stworzył termin „monotropia”, co oznacza, że ​​istnieje jedna centralna postać przywiązania, na której dziecko może się skupić. Bowlby uważał, że nieudana więź między dzieckiem a monotropią oznacza, że ​​negatywne konsekwencje mogą wystąpić w późniejszym życiu.

Różne rodzaje przywiązania

Różne rodzaje mocowania: bezpieczne mocowanie

Bezpieczne przywiązanie oznacza, że ​​między rodzicem a dzieckiem powstała więź miłości i troski. Dzieci czują się pod opieką i miłością rodzica. Rozwijają umiejętność nawiązywania silnych, zdrowych relacji.

Różne rodzaje przywiązania: przywiązanie lękowo-ambiwalentne

Te dzieci czują się niekochane w dzieciństwie i stają się zależne emocjonalnie w wieku dorosłym.

Różne rodzaje przywiązania: przywiązanie unikające

Jako dzieci ludzie rozumieją, że ich potrzeby miłości i uwagi nie zostaną zaspokojone. Gdy osoby te stają się dorosłymi, unikają związków i mają trudności z wyrażaniem swoich uczuć wobec innych. Jednostki mają również trudności ze zrozumieniem innych i własnych emocji.

Różne rodzaje przywiązania: Zdezorganizowane przywiązanie

Dzieci z tej grupy przywiązania wykazują silną wściekłość i gniew. Mogą działać w niestabilny sposób, co utrudnia tworzenie więzi z innymi. Jako dorośli osoby te mogą unikać intymnych związków. Mogą również nie mieć zdolności kontrolowania emocji.

Teoria przywiązania oferuje interesujące spojrzenie na sposób rozwoju dzieci. Dowiedziawszy się więcej o teorii przywiązania i dzieciach, specjaliści od zdrowia psychicznego mogą lepiej zrozumieć osoby dorosłe.

Różne typy przywiązania mają cechy przywiązania, które służą do identyfikacji i opisania każdego stylu:

1. Cierpienie separacyjne – niepokój i strach, które pojawiają się, gdy brakuje figury przywiązania.
2. Utrzymanie bliskości – chęć przebywania wśród ludzi, do których nawiązaliśmy przywiązanie.
3. Bezpieczne schronienie – figura przywiązania jest miejscem komfortu i bezpieczeństwa, gdy dana osoba staje w obliczu strachu, niepokoju lub groźnych sytuacji.
4. Bezpieczna baza – Figurka przywiązania to osoba, do której jednostka zawsze może wrócić po spędzeniu czasu na samodzielnym zwiedzaniu świata.

Różne typy stylów załączników

Bezpieczny styl mocowania

Dzieci, które mają bezpieczne przywiązanie do swoich opiekunów, są zazwyczaj zdenerwowane, gdy ich opiekunowie odchodzą i są szczęśliwe, gdy do nich wracają. Kiedy się boją, te szczególne dzieci szukają schronienia i pocieszenia u swojego opiekuna. Te dzieci zaakceptują wygodę i bezpieczeństwo od osób spoza ich opiekunów, ale wolą, aby pochodziły one od samego opiekuna.

Te dzieci z łatwością akceptują każdy kontakt lub interakcję z opiekunem i zazwyczaj bawią się z opiekunami więcej niż inne dzieci. Dzieje się tak dlatego, że ci opiekunowie mają znacznie szybszy czas reakcji, gdy ich dziecko wyraża taką potrzebę. Wykazano, że dzieci, które wyrastają z bezpiecznego przywiązania, są bardziej empatyczne niż dzieci bez bezpiecznego przywiązania.

Bezpieczne przywiązanie nie jest rzadkością, ale nie zawsze występuje. Jest to zwykle spowodowane czasem reakcji opiekuna na wyrażone potrzeby niemowlęcia.

W późniejszym życiu dzieci z bezpiecznymi przywiązaniami wyrastają na dorosłych, którzy mają bardziej spójne, długoterminowe relacje.

Ambiwalentny styl przywiązania

Jeśli dziecko jest podejrzliwe wobec obcych, nawet tych bezpiecznych, prawdopodobnie ma ambiwalentny styl przywiązania. Są bardzo zdenerwowani i niespokojni, gdy ich opiekun opuszcza je na pewien czas i niekoniecznie są pocieszeni przez powrót opiekuna. Mogą nawet zignorować powrót rodziców i odmówić pocieszenia przez nich. Niektórzy mogą również okazywać agresję.

Przywiązanie ambiwalentne nie jest niezwykle powszechne i tylko 7-15% niemowląt rozwija ten rodzaj przywiązania we wczesnym dzieciństwie. Ten styl przywiązania jest często kojarzony z niedostępną matką lub opiekunem i często wyrósł na starsze dzieci lub dorosłych, którzy są przywiązani i zależni od innych.

Jako dorośli są bardzo zrozpaczeni pod koniec związku i często czują, że partnerzy i ci, z którymi są w związku, nie odwzajemniają swoich uczuć. Prowadzi to do relacji, które są zimne i odległe.

Styl przywiązania unikającego

Ten styl przywiązania jest prawie dokładnie taki, jak się wydaje — dziecko unika rodzica lub opiekuna. Unikanie to często nasila się po tym, jak opiekun opuścił na pewien czas obecność dziecka.

Rzadko szukają pocieszenia lub kontaktu i mogą, ale nie muszą, odrzucić tę uwagę lub pocieszenie ze strony rodzica. Często nie ma oczywistej różnicy między tym, jak tego rodzaju dziecko wchodzi w interakcję ze swoim ustalonym opiekunem, a tym, jak współdziała z nieznajomymi.

Gdy się starzeją, często mają trudności z intymnością i bliskimi relacjami. Nie są emocjonalne w związku, nawet długoterminowym, i nie wykazują oznak stresu ani emocji, gdy związek się kończy. Wymyślają wymówki, aby uniknąć intymności lub bliskich relacji. Trudno im dzielić się swoimi uczuciami i przemyśleniami z partnerami i tymi, z którymi są w związkach.

Zdezorganizowany styl przywiązania

Ten styl przywiązania jest również nazywany stylem przywiązania zdezorganizowany-niepewny. Osoby te wykazują całkowity brak typowych zachowań i wzorców przywiązania. Sposób, w jaki reagują i reagują na opiekunów, to mieszana torba. W różnych momentach mogą wydawać się unikające lub ambiwalentne. Często są zdezorientowani, zdystansowani i podejrzliwi, gdy dozorca jest w pobliżu.

Ten styl przywiązania jest rzadki i często wynika z tego, że rodzic lub opiekun zapewnia dziecku mieszany poziom uwagi i troski. Czasami mogą być powodem niepokoju dziecka, a innym razem źródłem otuchy lub pocieszenia.

Styl przywiązania do życia

Chociaż style przywiązania odzwierciedlają i mają wpływ na nasze dorosłe i romantyczne relacje, nie zawsze są identyczne ze stylem przywiązania, jaki mieliśmy jako dzieci. Doświadczenia, które masz wokół związków, mogą wpływać na to, jak tworzysz i utrzymujesz więzi w dorosłości.

Uważaj na różne rodzaje przywiązania

Niektóre osoby, które w dzieciństwie mogły zostać oznaczone jako unikające lub ambiwalentne, mogą rozwinąć się i wyrosnąć na kogoś, kto ma bezpieczne przywiązanie w swoich dorosłych i romantycznych związkach. Niektórzy, którzy byli bezpieczni jako dzieci, mogą rozwinąć niepewne przywiązanie jako dorośli. Nasze doświadczenia przez całe życie kształtują sposób, w jaki wchodzimy w interakcje i chociaż style przywiązania z wczesnego dzieciństwa mają w pewnym sensie wpływ na całe życie, nie zawsze gwarantują, kim będziemy i jak będziemy tworzyć relacje jako dorośli. Doświadczenia życiowe, które mamy i jak na nie reagujemy, mogą nieznacznie zmienić bieg naszych stylów przywiązania.

Poprzednie: EMDR dla PTSD

Dalej: Terapia systemów rodzinnych