Co to jest teoria przywiązania?

Teoria przywiązania została opracowana przez psychologa i psychoanalityka Johna Bowlby'ego. Stworzył teorię w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych i wniósł duży wkład w prace nad relacjami między dziećmi i rodzicami.¹Flaherty, Serena Cherry i Lois S. Sadler. „PRZEGLĄD TEORII PRZYWIĄZANIA W KONTEKŚCIE RODZICIELSKIEGO MŁODZIEŻOWEGO – PMC.” Centrum PubMed (PMC), 1 maja 2010 r., www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3051370.

Bowlby uważał, że pierwsze połączenie dziecka i matki z najsilniejszym ze wszystkich związków. Uważał, że zachowania, które wykazują niemowlęta, aby zapobiec separacji od rodziców, są mechanizmami stworzonymi przez ewolucję.²Cassidy, Jude i in. „Wkład teorii i badań przywiązania: ramy dla przyszłych badań, tłumaczeń i polityki – PMC”. Centrum PubMed (PMC), www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4085672. Dostęp 12 października 2022. Zachowania takie jak płacz, chwytanie i trzymanie oraz krzyczenie były skrajnymi sposobami, które ewoluowały u ludzi. Bowlby postawił hipotezę, że te skrajne zachowania zostały wzmocnione i wzmocnione poprzez dobór naturalny.

Teoria bada więź między opiekunem a dzieckiem. Bada, w jaki sposób tworzy się i rozwija więź. Pracując z dziećmi upośledzonymi umysłowo w Londynie w latach trzydziestych XX wieku, Bowlby zdał sobie sprawę z wpływu, jaki ma związek między rodzicem a dzieckiem na rozwój.³Keller, Heidi. „Uniwersalne twierdzenie o teorii przywiązania: rozwój społeczno-emocjonalny dzieci w różnych kulturach”. Twierdzenie o powszechności teorii przywiązania: rozwój społeczno-emocjonalny dzieci w różnych kulturach, www.pnas.org/doi/10.1073/pnas.1720325115. Dostęp 12 października 2022. Bowlby odkrył, że niemowlęta oddzielone od rodziców mogą prowadzić do nieprzystosowania w późniejszym życiu. Dzięki temu odkryciu opracował teorię przywiązania.

Badania Bowlby'ego wykazały, że dziecko oddzielone od rodzica rutynowo wykazuje oznaki niepokoju. Bowlby wraz z kolegą Jamesem Robertsonem odkrył, że pod nieobecność rodzica dziecko odczuwa dyskomfort. Było to sprzeczne z teorią behawioralną, która głosiła, że ​​dzieci dostosowałyby się do nieobecności rodzica, gdyby były karmione. Bowlby i Robertson odkryli, że karmienie lub brak karmienia nie miało wpływu na ich przywiązanie. Dzieci pozostawały zestresowane bez względu na to, czy ich rodzic był nieobecny.

Teoria przywiązania twierdzi, że zajęcie nie musi być odwzajemnione przez obie strony. Jedna osoba może być przywiązana do drugiej, podczas gdy druga nie jest przywiązana emocjonalnie ani fizycznie.⁴Fraley, R. Chris. „Krótki przegląd teorii i badań przywiązania dorosłych | R. Chris Fraley”. Krótki przegląd teorii i badań przywiązania dorosłych | R. Chris Fraley, labs.psychology.illinois.edu/~rcfraley/attachment.htm. Dostęp 12 października 2022.

Ewolucja teorii przywiązania

Teoria przywiązania mówi, że dzieci i rodzice mają „gen przywiązania”. Ten gen jest tym, co wpływa na jednostki, aby chronić swoje dzieci i opiekować się nimi. Bowlby uważał, że przywiązanie jest czynnikiem biologicznym i wszystkie dzieci rodzą się z „genem przywiązania”.

Stworzył termin „monotropia”, co oznacza, że ​​istnieje jedna centralna postać przywiązania, na której dziecko może się skupić. Bowlby uważał, że nieudana więź między dzieckiem a monotropią oznacza, że ​​negatywne konsekwencje mogą wystąpić w późniejszym życiu.

Bowlby zidentyfikował cztery typy załączników.

• Bezpieczne mocowanie - Bezpieczne przywiązanie oznacza, że ​​między rodzicem a dzieckiem powstała kochająca i troskliwa więź. Dzieci czują się otoczone opieką i kochane przez rodziców. Rozwijają umiejętność utrzymywania silnych, zdrowych relacji.
• Przywiązanie niespokojne-ambiwalentne - Te dzieci czują się niekochane w dzieciństwie i stają się zależne emocjonalnie w wieku dorosłym.
• Unikające przywiązanie - Jako dzieci, jednostki rozumieją ich potrzebę miłości i uwagi nie zostaną zaspokojone. Gdy osoby te osiągną dorosłość, unikają związków i mają trudności z wyrażaniem swoich uczuć do innych. Jednostki również mają trudności ze zrozumieniem innych i własnych emocji.
• Zdezorganizowane przywiązanie - Dzieci w tej grupie przywiązania przejawiają silną wściekłość i złość. Mogą działać niestabilnie, utrudniając w ten sposób tworzenie więzi z innymi. Jako dorośli osoby te mogą unikać intymnych związków. Mogą również brakować zdolności kontrolowania emocji.

Teoria przywiązania oferuje interesujące spojrzenie na sposób rozwoju dzieci. Dowiedziawszy się więcej o teorii przywiązania i dzieciach, specjaliści od zdrowia psychicznego mogą lepiej zrozumieć osoby dorosłe.

Poprzednie: Trener kryzysów życiowych

Dalej: EMDR dla PTSD